وعده صادق و ناکارآمدی تحریم های غرب
وقتی که به روزهای پایانی سال نزدیک میشویم همه در تکاپوی این می افتند که خود و خانه را برای مهمان نوازی آماده و چهره خانه ها را تروتازه و نو کنند.
از خانه تکانی گرفته تا خرید وسایل نو برای منزل ،خرید پوشاک و حتی اصلاح سروصورت خلاصه همه چیز را مرتب می کنند تا مثل بهار بوی تازگی بدهد.
در شهرها معمولا مسئولین ذی ربط مثل شهرداری ها ، میراث فرهنگی… آماده و دست بکار میشوند که شهر را محیای ورود مهمان نوروزی کنند.
اما بعضی مواقع انقدر مسئولین سهل انگاری میکنند که کار به دقیقه نود می کشد.
اینجاست که یا بعضی کارها فراموش می شود یا نمی رسند که انجام دهند.
یکی از اینکارها کمبودهایی است که در پارک ها بخصوص تپه شهدای گمنام شاهد آن هستیم.
تپه شهدای گمنام یا بابا داوود در طول سال رنگ روشنایی را بخود ندیده تا امروز که حتی نخاله های ساختمانی را آنجا ریخته اند.
آیا واقعا ظرفیت خدادادی که در شهر وجود دارد بجای اینکه محل تفریح و اوقات فراغت مردم شهر و محل بازدید مهمانان باشد باید به این حال روز بی افتد؟
چرا روشنایی این تپه باید خاموش باشد؟
چرا فاقد سرویس بهداشتی باشد؟
چرا محل دفن زباله ها باشد؟
چرا اینطور رها و بی صاحب باشد؟
چرا باید منبع آب سابق را مثل جنازه آنجا رها کنند و چهره پارک اینطور بی روح و مرده جلوه دهد؟
اگر قرار است چهره شهر را زیبا و مرتب کنید باید در طول سال و پیوسته انجام دهید.
ما منکر تلاش کارگران زحمت کش نیستیم ولی چیزی که مردم را ناراحت و دل نگران شهر کرده است بی برنامگی و سهل انگاری مدیران است که امیدواریم در سال جدید این کم کاریها وجود نداشته باشد.
امیدواریم در این چند روز باقی مانده تا سال تحویل و ورود مهمانان نوروزی شکل و شمایل تپه شهدای گمنام را مرتب و روشنایی و سرویس بهداشتی آنرا درست و راه اندازی کنند تا حداقل میزبانانی بد برای مهمانان نباشیم.
دیدگاهتان را بنویسید